Her şeye veda etmeme kaldı 2 hafta. Evime, odama, pencereme, kitaplığıma, kapımın önüne, durağıma, okuluma, bahçeme, nizamiyeye, arkadaşlarıma, anılarıma, üniversiteme, mühendislik kitaplarıma. Tüm vedalar üst üste geldiği için ağır geliyor artık bir mezarı andıran ruhuma bunlar, biliyorum. Hem taşınış hem de öğrencilik hayatımın artık sona ermesi. O çok istenilen diplomayı ellerine verdikten sonra açacağım kapılarımı.
Uçacağım. Benim kanatlarım hiç yaralanmadı.Güç oldu onların bana saldırışları güç, eklendiler kanatlarıma beni vuracakları yerde. Ters tepti nihayet.
Ah gönlümün gözüme vuran yosunlu rıhtımı, sakinliğin geçsin de göster fırtınanı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder