Semra Hanım

Bugün sensiz ilk günüm Semra. Ev dolup taştı. 1959 dan beri ilk defa çayı demleyen sen değildin. Bense salonun ortasında efelik taslayan o adam olamadım ilk defa, nasıl da küçüğüm sen yokken; kocaman yaşıma rağmen nasıl da eksiktim bu kez. Omuzlarım düşük, bir sandalye tepesinde iyi dilekleri kabul ettim, arkandan söylenen ve yüzüne de söylenmiş büyün iyi dilekleri. Kalabalıktı ev, öyle kalabalıktı ve öyle çok insan girip çıktı ki odana sen de gelecekmişsin gibi hissettim bir an. "Bu da geldiyse Semra'da gelir." dedim gayri ihtiyari...

"baba acıkmadın mı hala?"
"öğleden sonra yedik kızım, ne acıkması."
"öğleden sonra yemedin baba, saat 11'di."

Saate baktım, gerçekten -11-di ama öbür 11, sabah olmayan. Tam 12 saat aç ve senin elinden yemediğim bir şeyler. Sen olsan kızardın ve kavga ederdik seninle. Bunları düşündüm önce. Misafirlerden bazıları "üstüne gitmeyin adamın." diye fısıldadı başkalarına. Nerden bilsin benim çok iyi duyduğumu. Üstüme onlar gelmesin Semra, sen gel bana.

gece asıl misafirler kalınca beni de dahil ettiler konuşmalarına. Bense gözleri sana benzeyen ama ellerine leke bile düşmemiş bir genç kıza napolyonu anlattım ve gençliğimdeki kimya laboratuvarlarını. Kimyacıymış kız ama mühendis olacakmış. derdimi unutturuverdi sohbeti.

"Yazarım seni." dedi giderken. " büyürsem yazar olurum ben."

Büyüyemeyeceğini o da biliyor. Ben bile büyümemiştim ki seninleyken....