Babasını sabah kahvaltısına "uyandıramayışını" dinledim dakikalarca. Annesinin umrunda değilmiş gibi davranan umrununda tavanda ve sınırda olduğunu biliyorum. Onlara artık "annesi ve babası" demeyi tercih ediyorum. O kadın ve o adam beni düşünmeden çocukluğumdan beri zihnimi kendileriyle doldurdukları gün karar verdim buna. Kısacası psikolojik anlamda onlardan başka hiçbir şeyi düşünmediğim andan beri ve bunları ona anlatamadığım andan beri ve beni mahvettikleri günden beri ve hayatımdan onlardan başka bir şey kalmadığı günden beri ve niceleri ve dahaları ve başkaları ve sonraları ve hep ve hep ve hep!

          Uyanmadı babası. Kız kardeşimin ağlayışları bütün evi sardı yere düştüğünde adam. Annesi koştu yılların doldurduğu nefretiyle, nasıl da yalancıydı (( " sevmese katlanır mıydı?" diye dövmüştüm dizlerimi yıllar boyunca. " gidicem " diyince " git git git git git git git git git " diye defalarca sayıklayıvermiştim fark etmeden en son anne baba dediğim gün.)) Şimdi babası gitmişti. İlaçları bulmuşlardı sehpanın üzerinde dün geceden kalma. Annesi başka koltukta yatmıştı ya ruhu duymazdı ölümü (( "evimizde neden salon var, annem salonda yatıyor" diyordu kardeşim bazı geceler. ))

Salonu olmayan bir eve taşınırız artık.