Yaldız

Ağustos-2013

Buradaymış gibi. Aynı yorgunluğu hissediyorum. Ne garip yıllar geçse de benzer hissi duyumsamak. Üstelik o zamanlar çok yakındım ona. Öyleki bana ümit verecek bir kaç cümle kurabilirdi yüzüme. Oysa şimdi ayrı dünyaların insanlarıyız. Gerçekten. O artık bu dünyada değil. Bunu ben istedim, bunu ben yaptım. Onu çok seven ellerimle yaptım bunu.

Bana başka çare bırakmadı çünkü.

Bir kuş hediye ediyor bana, malum günden tam 3 yıl önce. Tam kafasına odaklanılmış, yarasız ve beresiz ölü bir kuş. Kalbinin ateşi az önce sönmüş, nefesi henüz durmuş, hareketsiz küçük bir kuş. Çehov'dan etkilenmiş olmalı diye düşünüyorum hemen. Zira bunu kendiliğinden icat etmesi mevzu bahis olamaz.

"Onun özgürlüğünü sana bahşediyorum." diyor kulağıma. Bahşediyor, bahşediyor, bahşediyor diye defalarca tekrarlıyorum içimden. Zaten gayet yüksek olan yerinden daha da yükseliyor gözümde: bana özgürlüğümü bahşedecek kadar.

Beni bunalım dolu hayatımdan sıyırıyor böylece. Bana güzel ve uzun bir ömür vaat ediyor.

Onun oluyorum.

Özgürlüğümü eline alıyor sonraları. Tam anlamıyla öldürdüğü kuşu ilk eline alışı gibi, elindeyim artık.

"İstediğin kişiyle görüşebilirsin." diyor ilk mutfağımızda, ilk kahvaltımızdan sonra. "Ama şununla görüşmek istemediğini biliyorum, bununla da. (!)" Belime sarılıyor konuşması bitince, odamıza götürüyor beni. Tamamlanıyoruz.

Onun dediği oluyor o günden sonra hep, tam olabilmek için. Yoksa o kuş gibi halledermiş, kafesimden çıkarıp beni.

Yalnızlıkla ilk defa tanışıyorum. Bir kitap okumam dahi yasak. Bir defter buluyorum eski okul günlerimden kalma, az kullanılmış ve özgür günlerime ait eski bir defter. Yazıyorum gizli gizli. Odaların duvarlarında gördüklerimi, kurduklarımı, özlediğim insanlara yaşattıklarımı yazıyorum.

Görmesin.

Görüyor.

"Senin yıldızın çok uzakta." diyor kulağıma. "Kuşun çoktan öldü." Belime sarılıyor lafını bitirince. Odamıza götürüyor beni. Tamamlıyor kendini.

Kulağıma fısıldıyor tekrar: "Sana en büyük yaldız bile yakışmaz."

En güzel öykümü yazıyorum ertesi gün. Yaktığı defterime değil, kırıp attığımı kalemimle değil bu sefer. Duvarlara, beni kapattığı bu evin duvarlarına yazıyorum salonumda bin bir emekle yetiştirdiğim çiçeklerin yapraklarını koparıp.

GÖRSÜN!

Özgürlük yazıyorum baştan sona, tabi önce bir cinayet. Eve girer girmez içtiği soğuk suda gizlenmiş bir ölümü yazıyorum. Sonrası güneş, sonrası sokak taşları ve ağaçlar, sonrası sonbahar kokusu ve biraz da deniz.

Gözlerimi kapatıyorum öyküm bitince. Gökyüzünden kuşlar geçiyor. Sayısız, sonu yok kuşların. Kanat seslerini duyuyorum penceremde. Bir çilek düşüyor birinin kanadından avucuma. Tarla kokusu da getirmiş peşinde. Portakallar, incirler, sevdiğim ve özlediğim insanlar düşüyor zihnime. Özgürlüğü kokluyorum, cinayet umurumda bile değil!

Kilitleyemiyor zavallı, gece uyumadan önce sokak kapısını. "O evde biraz daha dursam merdivenlerden inmeyi unutacakmışım" diye düşünüyorum kaldırıma adımımı attığımda.

Koşuyorum. Sanki az önce kafesimde değildim, sanki az önce onu öldürmedim.

"Özgürlük böyle bahşedilir!" diye bağırıyorum avazım çıktığı kadar. "Kuşlarım yerli yerinde, güneş hala şurada, yıldızlarım da akşama doğru görünür!"

"Yaldızın bana nasıl yakıştığını ise hayal bile edemedin!"

Elif KÜLAH