Zehirli Daktilom

Bir efsane, bir yolculuk gördüm bu akşam;
Bir sis gibi aramızda dolaşan.
Benden uzak, bana dokunamayan bir sırrın var biliyorum,
Bir giz gibi aramızda bulunan.

Solgun ve soğuk bir nefes bıraktım sonra geceye,
Uçuşan perdelerin arkasına emanet ettim yüzünü.
Bir ölümü dahi getirsen önüme,
İçmemem imkansız ellerinle sunduğun zehiri.

Sahi daktilonun önüne geçip düşündüğün, 

sayfalarına yazdığın ben olsaydım; 

sonsuza uçuşan adım olsaydı...

400 yıl yaşasam dahi ölmezdim yanımda olan sen olsaydın...

ELİF KÜLAH

Süt Topu

             Bir hikaye barındırıyorum geçmişimde. Bu cümlemi okuduğunuzda beni küçümseyeceğinizi biliyorum. Bilhassa “Bu yaşa bir hikaye mi sığdırılır?” diyeceksinizdir. Endişeniz kabulüm; sığdı.

            Bir duvak asmış babam annemle evlendikleri gün evin bahçesine. Anneme kurduğu küçük dünyanın sınırlarına kondurulmuş beyaz tül bayrağı; “Aldım köyün en güzel kızını, aldım ben.” ilanı. “Onu ben hapsettim bu tellerin ortasına. Ona dünyayı dar eden benim.” diyerek gökyüzünde salınan değersiz kumaş parçası. Annemi gerçekten sevdiği için mi evlenmek istemişti onunla yoksa sırf ruhunu okşayan bir duyu yarattığı için mi kabul etmişti bunu bilmiyorum. Bana şuan bunu düşündüren; herhangi bir şeyin meydana gelmesi değil; bir sesin bir kez olsun odada dolanmamasıdır.

            Benim de sınırlarım oldu dikenlerin eve bakan tarafı. Bir arkadaşım bile olmadı benim bunca yıl. Arada sırada karşı ülkenin asker abileriyle paylaştım el sallayışlarımı, onlara gönderdim avuç içlerimde öpücüklerimi. Evin yanındaki mezarlarla paylaşacak değildim ya hepsini. Mezarlar benim sadece kahverengi topraklarında çubuklarla şekiller çizdiğim yerlerdi. Tellerin arkasındakilerin şapkalarını çizerdim örneğin veya ellerindeki siyah, ağır olduğu yaralı ellerden belli olan aletleri. Bir de babam aydan aya ucuz plastik toplarla ve bazen uçurtmayla kandırırdı beni, alırdı gönlümü. Üstelik salıncak da yapmıştı bana, bebekliğimden kalma; şimdilerde eski lastiği eriyip kopmuş bir salıncak. Kim bilir ne zaman şahit oldu bu küçük dünyanın sahibi olan adamın oğlunu sevdiğine? Kim bilir kaç zaman öncede kaldı babamın tenini hissedişim.

            Bahsettiğim oyun araçlarımın tadını doyasıya çıkardığımı söyleyemem. Sessiz olurdum hep, olmak zorundaydım çünkü. Sanki evimizin etrafında sesimizi duyacak başka bir ev varmış gibi sessizliği isterdi babam. Üstelik ben çığlık atsam, az ötedeki mermi sesleri eşlik ederdi şarkıma.

            Zihnimde dönüp duran bu iç ezici hislerdendi belki son topuma olan bağlılığım. İnsan büyüdükçe daha çok tanıyor yalnızlığı. Bağlanacak bir şey arıyor, biliyorum. Renkli değildi o, zaten bizim dikenli tellerin içinde renk görmek pek mümkün değildi. Güneşli günlerde göğün ortasında beliren gökkuşağı da olmasa iyice alışırdı bizim bahçe soluk tonların izine.  Beyaz, yağmur damlası gibiydi topum; siz görseniz onu yağmur yeni yağmış sanırdınız. Şimdi “Onun kefen rengi beyazına mı bağlandın çocuk?” diyeceksiniz. Onun da sırası vardı; bu seferki erken oldu.

            Öleceğimi biliyordum, mezarlıkta alıştırma yapıyordum sayın siz. Sonra dedemin taşına çarptı, uçup gitti tellerin arkasına topum. Benden önce o koşmuştu özgürlüğüne; o tatmıştı başka toprak tanelerinin tadını. Zaten ben hiç koşmamıştım, hiç düşmemiştim ki yere; nasıl anlayabilirdim onun mutluluğunu? Nasıl güzeldi tellerimin arkasında, nasıl mutluydu; tek arkadaşım. Evsizdi ama. Onu tutup getirmeliydim geri. Ellerimi kanatsam da, ellerimle öpücük gönderdiklerim beni vursa da.

            Ölüm beni gözlerimden öptü.

            Arkadaşsız yitip gittim, mezarlıklardaki cesetlerinkinden kötü talihimden. Bir kuş kondu son soluğum değerken kanlı ağzıma. İlk defa dokunmuştu tenim bir canlıya, bedenim artık ruhsuz bile olsa.

            Sizin oralarda sıralı ölüm denen bir kavram olduğunu biliyorum. Burada öyle değil. Belki haklısınız, ölümün bile sırası vardı; bu seferki erken oldu. 

Elif KÜLAH

Yazının yayınlandığı yer:

http://www.edebiyathaber.net/yasasin-video-oyku-15-uygulama/

O yılan

Bu zaruret, bu zaruret, bu zaruret!

Bu içimin suyunu bardaktan boşaltırcasına boşaltan, bu tüm zehri kanıma karıştıran zaruret! Tüm kinime yayılmasını sağlayıp vücudumu sarsan nefret, ihanet, aldanış ve diğer tüm kötü hislerin zarureti!

Bir yılan biliyorum. Islak ve tüm dünyanın az önce çıktığı karanlık  toprak olduğunu sanan küçük bir yılan. Cam gibi şeffaf derisinden hem içini ulu orta görebildiğimiz hem de doğruluğu yansıttığı muallakta olan olan ayna gibi parlak vücudundan yansıttığı kadarını gördüğümüz. İçinde ve dışında kendi oluşturduğu zehirli kini biriktirip biriktirip sırf birileri onu fark etti diye "deri değiştirme" bahanesiyle o deriyi de fırlatıp atan bir yılan. İncelip kalınlaşma yeteneği hat safhalara ulaşmış ve en kuytu "aralara" dahi girip dolanıp dolanıp her şeyi birbirine karıştıran bir yılan. 

O yılan, o yılan, o yılan! Hepsinin sebebi o; tüm bu nefretimin, bu uyanışa kavuşamayan uykularımın, gündüze varamayan gecelerimin, güneşimin karasının, yüzümün yanışının, tüm bu isteksizliğin sebebi o yılan! Bu ölümün, bu ölümün, bu ölümün, bu ölümün, bu ölümün, bu ölümün sebebi o o o o o o o o o o o o! Kaçış yok ondan! Topraktan  ilerleyip hızla sızma yeteneği var onun, kaçış yok! 

Tüm bu zorlukların içinde onunla uğraşıp o aynalı kafasını geldiği toprağa gömemediğim için suçlanması ve asılması ve asılması gereken benim! Her şeyi bastırıp , tüm insanlara olan yüz kızarcıklığımı bastırıp onu öldürmesi gereken benim! Oysa ben susmayı seçiyorum... Bir tutam çayı suya atıp demler gibi, çayın kırmızılığını bekler gibi nefretle demliyorum içimi. Şekersiz, acı bir dem kanım. Her damlası o yılana kinle dolmuş kötü bir merhem yaram!

"Bir saat bile yeri gelince yanlış zamanı gösterirken,

sen nasıl şaşırırsın insanın zamanla değişmesine?"

Elif KÜLAH

Sylvia için...

Çamaşırlığında ölümü kurutan bir anneyim

Ve hasta damarlarında aşı yerine ölümü gezdiren bir bebek.

Hatta bazI geceler ölümü boşaltan adamlardan oluyorum

veya avuçlarında sevgilinin saçı yerine onu okşayan kızlardan.

Ve onun en sevdiği şarkıyım,

hiç düşürmüyor beni dudaklarından.

Onun gökyüzünü andıran gözlerim ise

Hiç kurumadı ağlamaktan.

 "Çünkü biliyorum,

Bu şehirde kurşun sesinden az duyulur bir şiir yazmış olmak.

Bunun için ölüyorum en çok;

Bu şiir, bu yankıyı, hak, etti."

ELİF KÜLAH

Sylvia Plath için.