Yeni şeyler yazmak için öyle güçsüzüm ki. Bunun yazanların kaderi olduğunu düşündüğüm çok anlar oldu. Hep bir mutsuzluk. Bunu malzeme çıkarmak şeklinde düşünenler olmuştur.  Oysa bunu belki şöyle yorumlamak göremedikleridir: böyle olanlar yazandır.

Yolların bana iyi geleceğini sanmıştım.  Evden,beni şeytan olmakla suçlayan o iki yüzlü adamdan uzaklaşmak kalbimin merhemi olur sandım.  Beni hiçbir an önemsemeyen o adamın dışarıyı nasıl önemsediğini gördükçe yaralaniyorum evet.  Bunu haykırmadım mı? Haykırdım.

Ve ona direnme gücümü 16 yaşımda kaybettim ben. 10 sene önce. O bunu bilmez. Yüzünün biri başkasına dönüktü çünkü.

Bu yazdıklarım bir kaç paçavra olsun. Ve şimdi.