Ne garipti, Dünya, 10 yıldır o yola ne zaman gitse hep o yol ayrımında sağ tarafa bakardı, belki beni görmeye geliyordur ama yetişememişse önceden göreyim diye. Özellikle çarşamba günleri, 5'ten sonra, 6'ya kadar. üşürdü, soğuk olurdu. ama yolun sağ tarafında onu gördüğü zaman hemen otobüsü durdurup iner, eve dönüyorsa o tarafa koşardı. Oysa yıllardır o yollara ayak değmemişti, 2 ayak; ya da o görmemişti, bilmiyordu, duymamıştı. Ne garipti. Yine o tarafa baktı.
Yanında onu işe giderken kovalayan köpek vardı. Bazen evden yarım saat erken çıkar (özellikle mutsuzsa) onunla oynardı. bazen de saatlerce geç kalırdı eve, fark etmezdi. Bugün de fark etmedi. Onunla ne kadar oynadı, onu kucağında ne kadar sevdi o yol ayrımında. Hava iyice kararmıştı, ilk yazdı (Yine ayrılığın ilk yazı değil.) Havada öyle güzel bir serinlik vardı ki, yaz sıcağının o baygın kokusundan ziyade eriklerin kokuları, iğdeler, kiraz kokuları vardı. Köpeği kucağına aldı, ara yoldan eve doğru yürüdü.
Ev görme sınırları içine girince binanın yanındaki masada birinin oturduğunu gördü. gözlerini kıstı. tanıyamadı. köpeğe iyice sarıldı. iyice yaklaştığında bir siluet belirdi, artık unuttuğu biri. Eğildi, baktı. Oydu.
karşısında kalakaldı. Saçlarına baktı. Yıllarca kimi ona benzetse önce saçlarına bakar, onunki gibi mi diye test ederdi. Dümdüz, kapkara, sağ tarafta hep diğerlerinden hızlı uzayan tutam, bir iki tane beyaz. Doğru hatırlıyordu. gözleri kapkara değildi. Teni süt beyazı da değildi. unutmuştu. geceydi, şaşkındı.
Yıllardır onu son kez görebilmeyi dilemişti. Dualar etmiş, her yerde onu aramıştı. Neden şimdi dedi, neden en zor zamanda?
kollarını uzattı, kucağındaki köpeği vermek için. Köpekten ölesiye korktuğunu bilirdi, ama o çok severdi. Bembeyaz köpek. "Geç kaldın." dedi. "Bu bir vedadır. Bu dünyada köpekten bile korkma. Seni ölesiye merak ederek öleceğim ama geç kaldın. Zaman kolundaki saat değil."
köpeği öptü, arkasını döndü, sağ tarafa baktı. Ne garip, alışkanlık.
Yanında onu işe giderken kovalayan köpek vardı. Bazen evden yarım saat erken çıkar (özellikle mutsuzsa) onunla oynardı. bazen de saatlerce geç kalırdı eve, fark etmezdi. Bugün de fark etmedi. Onunla ne kadar oynadı, onu kucağında ne kadar sevdi o yol ayrımında. Hava iyice kararmıştı, ilk yazdı (Yine ayrılığın ilk yazı değil.) Havada öyle güzel bir serinlik vardı ki, yaz sıcağının o baygın kokusundan ziyade eriklerin kokuları, iğdeler, kiraz kokuları vardı. Köpeği kucağına aldı, ara yoldan eve doğru yürüdü.
Ev görme sınırları içine girince binanın yanındaki masada birinin oturduğunu gördü. gözlerini kıstı. tanıyamadı. köpeğe iyice sarıldı. iyice yaklaştığında bir siluet belirdi, artık unuttuğu biri. Eğildi, baktı. Oydu.
karşısında kalakaldı. Saçlarına baktı. Yıllarca kimi ona benzetse önce saçlarına bakar, onunki gibi mi diye test ederdi. Dümdüz, kapkara, sağ tarafta hep diğerlerinden hızlı uzayan tutam, bir iki tane beyaz. Doğru hatırlıyordu. gözleri kapkara değildi. Teni süt beyazı da değildi. unutmuştu. geceydi, şaşkındı.
Yıllardır onu son kez görebilmeyi dilemişti. Dualar etmiş, her yerde onu aramıştı. Neden şimdi dedi, neden en zor zamanda?
kollarını uzattı, kucağındaki köpeği vermek için. Köpekten ölesiye korktuğunu bilirdi, ama o çok severdi. Bembeyaz köpek. "Geç kaldın." dedi. "Bu bir vedadır. Bu dünyada köpekten bile korkma. Seni ölesiye merak ederek öleceğim ama geç kaldın. Zaman kolundaki saat değil."
köpeği öptü, arkasını döndü, sağ tarafa baktı. Ne garip, alışkanlık.
Bir şarkı/şiir eşlik etseydi,
Elfida, bir belalı başımsın
Elfida, beni fark etme sakın
Omzumda iz bırakma, yüküm dünyaya yakın
Elfida, hep aklımda kalacaksın
Elfida, sen eski bir şarkısın
Elfida, beni fark etme sakın,
omzumda iz bırakma, yüküm dünyaya yakın
Elfida, hep aklımda kalacaksın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder